Het is eindelijk vrijdag. Ik rond een week af waarin ik een training persoonlijk leiderschap volgde. ‘Naast-kunde’ staat er op de map die op maandag op de tafel voor mij klaarligt. Ik weet van het bestaan van natuur- wis- en schei-kunde. Nu ‘naast-kunde’ dus. Een nieuw woord.
Als ik op de eerste ochtend het groepje mensen zo aankijk, dan denk ik in hun ogen dezelfde vraag te lezen als ik wat ik mij afvraag. ‘Waarom heb ik me ook alweer opgegeven’? Het voelt best onwennig om met wildvreemden, in een voor mij wildvreemde stad, namelijk Breda, aan tafel te zitten.
Of we onze doelen voor deze week op willen schrijven. ‘Wanneer ga jij vrijdagmiddag met een 100% tevreden gevoel naar huis’? “Nou, 80% is toch ook genoeg”, roept er meteen een.
“We gaan voor 100%”, zegt Suzanne van Veen, de trainster, die trainingen verzorgen, met de paplepel van haar vader ingegoten heeft gekregen.
Onze doelen hangen naast elkaar aan de muur. De overeenkomsten vallen gelijk op. Net als de nieuwe woorden. Iemand wil van haar ‘zwabberbeleid’ af. Een ander heeft last van een ‘Type Z’ in haar leven. Ze kent er meerdere maar de laatste waar ze last van had was Z. Weer een ander wil weten ‘wie hij is’. Er staat ook ‘meer zelfvertrouwen krijgen’, en bij mij staat er onder andere ‘mijn eerste reactie, mijn eerste beweging leren toetsen’ en ‘wat los willen komen van altijd de harmonie na streven’. Ik wil af van mijn doel dat ik het allerliefste met dit groepje hand in hand de deur uit huppel vrijdagmiddag.
Suzanne wil in vijf dagen onze ‘tool box’ vullen. “Als dat in dit tempo gaat dan vraag ik me af hoe dat in Godsnaam moet lukken” roept er een op dinsdagmiddag.
“Ja” vult een ander hem aan, “mijn buurvrouw zegt altijd ‘als je niets doet doe je ook iets’. Flikker toch op denk ik dan”.
Zijn we nu echt al twee dagen aan het ‘lullen in de ruimte’ dan?
Dezelfde ochtend meldt iemand dat het wel wat luchtiger mag nadat een deelneemer in een kleine opstelling had gestaan met zijn vader, moeder en zijn stilgeboren broertje of zusje. Hij kent de zwaarte van verdriet en verantwoordelijkheid nou wel. Hij is het oudste kind in een gezin met een jong overleden moeder. “Hier ben ik niet voor gekomen, nu heb ik een kluwen wol in mijn hoofd’. Of te wel chaos.
Terwijl het bij de man uit de opstelling wat duidelijker begint te worden waarom het jongentje dat hij eens was zo zijn best deed om ook gezien te worden en dus de boel ging opleuken thuis en zelfs in de entertainment terecht kwam. Nu hij aan ‘gruzzels’ is, zoals hij dat noemt, zoekt hij hulp.
Suzanne kijkt ons rustig aan en doet herhaaldelijk de oproep om je te melden als je wat wil om je doel te bereiken.
Ik breng in dat ik die ochtend nadat ik wakker werd, in mijn ‘40 dagen tijd kalender’ (een soort dagboekje voor de 40 dagen naar Pasen toe) las over dat zonde betekent ‘je doel missen’.
Er staat op deze dag: ‘Jezus zegt dat als je je eigen zonde, je eigen doelmissen, onder ogen durft te komen dat het je dan vergeven is. En dat je daardoor ook weer anderen kunt vergeven. En dat je het de volgende keer dan anders kunt doen’. Hoe ik dat anders moet doen dat weet ik vrijdag dus volgens Suzanne.
Zij wil op haar beurt dan wel weten wat Pasen betekent, dat is voor haar een ‘nieuw’ woord.
Na het ‘dankjeblieft’, een nieuw woord dat ontstond als alternatief voor het ‘dank je wel’ en ‘alsjeblieft’ na afloop van dag één, loop ik door de natte sneeuw naar mijn fijne airbnb in het centrum. Het is volstrekt nieuw voor mij om 5 dagen alleen van huis te zijn en om alleen te eten en te slapen. En het gaat me goed af.
Woensdag wordt ons naar aanleiding van de flap-over met de titel “de tafel van samenwerking” steeds meer duidelijk waar onze gevoelens vandaan komen en ook onze reacties op situaties. Eén deelnemer geeft aan dat hij alles binnenhoudt totdat hij een ‘bottle of pops’ wordt, zoals zijn Engelse collega ’s dat tegen hem zeiden. Dan moet je uit de buurt blijven dat weten ze bij hem thuis ook maar al te goed. Hij voelt schaamte. En nu wij weten, in tegenstelling tot de Engelse collega ‘s, waar dat vandaan komt begrijpen wij dat volledig.
Een ander wordt juist stil. Aanwezig zijn brengt risico ’s met zich mee voor haar. Vanuit mijn systeem vind ik dat irritant. Het moet wel harmonieus en gezellig zijn. Doe eens even leuk mee. Op donderdagmorgen breekt ze. Ze is vroeger gepest. Haar ouders gaven niet thuis evenmin haar juffen en meesters. En nu heeft ze op haar werk weer te maken met zo’n spannend ‘Type Z’. In een opstelling wordt duidelijk dat ze met mensen naast en achter haar wél verder kan.
Dank je wel dat je meegeholpen hebt om aan mijn doel te werken om mijn eerste beweging te checken lieve vrouw.
Dank ook verschuldigd aan mijn mededeelnemer die meer hulp en troost mag vragen van naasten als je zelf dreigt te vallen. Dat gat lijkt soms zo diep maar ik heb inmiddels geleerd dat er bodem is. Dat heb ik destijds ook gelijk maar op mijn arm ‘gepleurd’ om maar met de woorden te spreken van óók een Rotterdammer, in een you-tube filmpje over het zetten van een tatoeage, dat ik eens zag. Bedankt dus voor de reminder.
Dank aan de Brabantse deelnemer die dacht dat hij maar ‘een dotje deed’. Wederom een compleet nieuw woord voor mij, dat betekent dat je maar wat onbenulligs doet. Hij kan heel goed zijn doel visualiseren en dat helpt mij. Dat geeft mij veel meer rust in mijn stappen naar mijn doelen toe in de toekomst.
Dank deelnemer die me zo goed hebt geholpen met de voor mij zo bepalende losse draadjes die ‘moeder’ en ‘dood’ heten. Ik ga ze aan elkaar knopen en er iets moois van breien.
En dan draai ik de spotlights naar de founder van Naast-kunde. Suzanne van Veen, wat begeleid zij haar training professioneel, rustig, eerlijk en erg plezierig. Vol vertrouwen. Om in die spiegel te kijken de hele week was een feestje. Zij heeft mij laten zien dat ‘oude’ woorden niet weggaan en niet weg hoeven maar dat er nieuwe naast mogen. Dat mensen, gevoelens en ervaringen naast elkaar kunnen bestaan.
Briljant woord dat ‘Naast-kunde’.
“Dankjeblieft’, roep ik vrijdagmiddag, terwijl ik alleen de deur uit huppel, mijn nieuwe toolbox stevig in mijn hand naast mij.